Over zich thuis voelen in het WZC

Nieuwe bewoners in een wzc zijn niet altijd uit vrije wil verhuisd. Bij sommigen is er een lang proces aan vooraf gegaan, anderen worden plots uit hun thuissituatie gerukt zonder de nodige voorbereiding.
Voor velen is het een grote stap van de vertrouwde woning naar het wzc. Een kleine kamer ipv een huisje, allerhande regels en structuren, een vast dagprogramma en het verlies van de eigen spulletjes zijn geen evidente zaken om ineens mee om te gaan.
Ook aan vrijheid en privacy moet ingeboet worden. De nieuwe situatie kan als bedreigend overkomen en nieuwe bewoners voelen zich vaak verloren en hebben last van negatieve gevoelens.

Wat kan het verzorgend personeel doen opdat mensen zich snel zouden thuis voelen? Hoe kunnen bewoners aangemoedigd worden om mee te participeren in het wzc? Hoe kunnen we hun onafhankelijkheid stimuleren? Welke taak kan de familie op zich nemen om de aanpassingsperiode te vergemakkelijken? Op welke manier kunnen we een beetje “thuis” in het wzc integreren?