Met collega’s gaat de band vaak verder dan enkel samenwerken. In moeilijke tijden luchten collega’s al eens graag hun hart tegen elkaar. Een heel menselijke reactie, ventileren is soms nodig. Maar klankbord zijn is geen evidente taak. Elke dag problemen of zware verhalen aanhoren, kleven al eens aan de kleren en worden soms mee naar huis genomen. Soms kamp je zelf met de nodige problemen en dan is het moeilijk om die van een collega er nog bij te nemen.

Grenzen trekken is de boodschap, maar hoe doe je dit zonder je collega het gevoel te geven dat je geen tijd of interesse in hun verhaal hebt? Hoe kan je je collega sociaal emotioneel ondersteunen zonder dat je zelf in een negatieve spiraal komt of dat het werk eronder gaat lijden? Wat als jij liever geen klankbord bent?